مايه آزار
چند روزي است در اين خانه گرفتار توام
عاشـق غـمزده و خســته‌ي بيــمار توام
هر گلي را به جهان، قيمت گل بفروشند
مفت مفروش كه من سخت خريدار توام
بوي عطر و گـل سيب از دهنت مي‌ريـزد
رنـجه فــرماي قــدم، بنــده عــطار تــوام
سايــه مـهر تـو از روي ســرم دور مــباد
بلـــبل نغـــمه‌زن و والــــه گلـــزار تـــوام
آنـكه مي‌گفت دل از زلف سياهش بردار
تازه فهــميد كه دلــداده‌ي هــر تـار تـوام
كي شود منتظران را برسـد مـژده وصل
تـا بداننـد كــه چــون در پــي ديـدار تـوام
آن‌قــدر غــرق تمــناي وجـودت هســتم
كــه نمــي‌دانم عــجب مايـــه آزار تـــوام
سوختم در تـب هجر تـو و افسوس نشد
كـه بگــويم همه شـب ديــده بيـدار تـوام
گــرچه بــا فــكر تــو از بنــد جــهان آزادم
ليـــك محـتاج بــه آرامــش بســيار تــوام
نرســد دســت اجــل تــا فكــند از پـــايم
تــا ثنـــاگوي تــو و خـــادم دربـــار تـــوام
به لبـم راز عيـــان است، ولـي وقت بيان
ز ادب منتـــظر امــــر گـــهربــــار تــــوام
تـا بــه خــود آمــدم و قــدر تو را فهميدم
يـــادم افتـــاد كــه ارزانــي بـــازار تـــوام
"عابد" ار گفت نباشد دل ما بسته به‌قول
خوش از آنم كه دل و گوش به گفتار توام
