عروس هزارداماد
بیا که قصر امـل سخت، سست بنیادست
بیــار بــاده کــه بنــیاد عمـــر بــر بادسـت
غلــام همــت آنـــم کـــه زیــر چـرخ کبـود
ز هـــر چــه رنــگ تعــلق پذیــرد آزادست
چه‌گویمت‌که‌به میخانه‌دوش مست‌وخراب
سـروش عالـم غیبم چه مژده‌هـا دادست
کــه ای بلنـــدنظر شاهــباز سـدره نشین
نشیــمن تــو نـه این کنـج محنت آبادست
تـــو را ز کنـــگره عــرش می‌زننــد صفــیر
ندانـمت کــه در این دامگـه چه افـتادست
نصیـحتی کنــمت یــاد گیــر و در عمــل آر
کـــه ایـــن حدیــث ز پیــر طریقتم یادست
غـــم جهــان مخــور و پنـد مـن مبـر از یـاد
کـه ایـن لطیـفه عشقم ز ره روی یادست
رضــا به داده بـده وز جبـین گـره بگشـای
کــه بـر مـن و تــو در اختــیار نگشـادست
مجــو درستـی عهد از جـهان سست نهاد
کــه ایــن عجـوزه عـروس هـزاردامادست
نشــان عهــد و وفــا نیـست در تبسـم گل
بنـال بلـبل بــی دل کــه جـای فریـادست
حسدچه‌می‌بری ای سست نظم برحافظ
قبــول خاطـر و لطـف سخـن خـدادادست