برسان باده
برسـان بـاده كه غــم روي نمــود اي سـاقي
ايـن شبيـخون بــلا بـاز چــه بــود اي سـاقي
حالـيا نقــش دل ماســت در آئيــنه‌ي جـــام
تا چــه رنـگ آورد اين چـرخ كبود اي ســاقي
ديــدي آن يـار كــه بســتيم صـد امّــيد در او
چون‌به خـون دل ما دست گشود اي ساقي
تيـــره شــد آتــش يزدانــي مـــا از دم ديـــو
گرچـه در چشم خود انداخته دود اي ساقي
تشـنه ي خـون زمين است فلك، وين مه نو
كهنه‌داسي‌است‌كه‌بس‌كشته‌دروداي‌ساقي
منّـتي نيسـت اگــر روز و شـبي بيــشم داد
چــه ازو كاست و برمـن چه فزود اي ساقي
بس‌كه‌شستيم به خوناب جگر جامه‌ي جان
نــه ازو تار به جــا ماند و نه پــود اي ساقي
حق به دست دل من بود كه‌در معبد عشق
ســر بـه غــير تـو نيــاورد فــرود اي ســاقي
در فـرو بند كه چــون سـايه درين خلوت غم
با كسم‌نيست سر گفت‌و شنود اي ساقی
کلام سايه-آواز کردبيات.
کنسرت هم نوا بابم.
آواز:محمد رضا شجريان
تار:حسين عليزاده
کمانچه:کيهان کلهر
