آه اگــــر از پـــــی امـــروز ...
در همه دیــر مغـان نیـست چـو من شـیدایی
خرقـــه جایـــی گـــرو بـــاده و دفـــتر جـــایی
دل کـــه آییـــنه شــاهی اسـت غــباری دارد
از خـــدا می‌طلــبم صحـــبت روشـــن رایــی
کـــــرده‌ام توبـه به دســت صـنم باده فـروش
کــه دگـر مـــی نخــورم بـی رخ بــزم آرایــی
نرگـــس ار لاف زد از شـــیوه چشـم تو مرنج
نـــروند اهـــــل نظـــــر از پــــــی نابیــــنایی
شــرح این قصــه مــگر شـمع برآرد بـه زبـان
ور نــــه پـــروانه نـــدارد به ســـخن پروایــی
جوی‌ها بســته‌ام از دیده به دامــان که مگر
در کــــنارم بنشـــــانند ســــهی بـــالایــی
کشـــتی باده بیاور که مرا بی رخ دوســت
گشــت هر گوشه چشم از غم دل دریایی
ســخن غیر مــــگو با من معشوقه پرسـت
کز وی و جام می‌ام نیست به کس پروایی
این‌حدیثم‌چه‌خوش‌آمدکه سحرگه می‌گفت
بـــر در میـکده‌ای بـا دف و نـــی ترســـایی
گــر مسلـمانی از این است که حافظ دارد
آه اگــــر از پـــــی امـــروز بــــود فـــــردایی
